چگونه فرزندمان را تبدیل به یک نابغه کنیم؟ - پزشکی مدرن

جاناتان وای، یک روان شناس از دانشگاه دوک می گوید: چه بخواهیم، چه نخواهیم، این افراد جامعه ما را کنترل می نمایند. بچه های که در آزمون ها جزو یک درصد برتر هستند، معمولا دانشمندان و افراد آکادمیک برجسته، مدیران عامل، قاضی، سناتور و میلیاردر می شوند.

این پژوهش 45 سال است که هنوز هم ادامه دارد و در سال 1972 با عنوان Study of Mathematically Precocious Youth (SMPY) روی 450 فرد باهوش 12 تا 14 ساله انجام شد. محققان آنها را با بخش ریاضیات آزمون استاندارد SAT سنجیدند.

اطلاعات گرفته شده از این پژوهش، طی چهار دهه اخیر، در بیش از 400 مقاله و چندین کتاب مورد بحث قرار گرفته است. جالب ترین جنبه نتایج این پژوهش با یک باور رایج در تضاد است: اینکه فرد با تمرین زیاد می تواند در هر زمینه ای مهارت لازم را کسب کرد.

در یک پژوهش دیگر که اوایل سال میلادی جاری منتشر شد، محققان پی بردند که در زمینه کسب مهارت و استادی کامل در یک ورزش هیچ اندازه تمرین فایده ندارد و کافی نیست. بلکه به استعداد هم نیاز است.

نتایج پژوهش SMPY نشان می دهد که ظاهرا همین موضوع در موفقیت تحصیلی هم صدق می نماید. تشخیص زودهنگام توانایی های شناختی بزرگ ترین عامل موفقیت است و تاثیر آن با تمرین و عوامل محیطی مثل موقعیت اجتماعی-اقتصادی قابل مقایسه نیست.

این شاید خبر مایوس نماینده ای برای کسانی باشد که با استعدادهای شناختی به جهان نیامده اند، اما یک عامل موثر دیگر هم در پرورش هوش در بچه ها (چه با استعداد چه کم استعداد) معین شد و آن اینکه هر دو گروه باید مورد توجه ویژه خودشان قرار گیرند.

شاید کمی بحث بر انگیز باشد، اما این پژوهش نشان داد در جوامعی که روی بچه ها کم استعداد تمرکز می گردد، بچه ها باهوش لطمه می خورند. این نتایج نشان می دهند به جای اینکه بچه های باهوش را به حال خودشان رها کنیم، باید آنها را تشویق کنیم تا سال های تحصیلی مدرسه را خیلی زود رد نمایند یا به درس های سطح دانشگاهی دسترسی داشته باشند.

دیوید لوبینسکی، یک روان شناس از دانشگاه واندربیلت می گوید: این بچه ها اغلب اوقات به چیز نوآورانه یا بدیعی نیاز ندارند. فقط کافی است که هر چه زودتر به چیزی دسترسی داشته باشند که برای افراد بزرگتر فراهم است.

اما یک پژوهش دیگر استدلال می نماید که استفاده از عناوین با استعداد و باهوش یا برعکس آن برای بچه ها کار هوشمندانه ای نیست.

دانا متیوز، یک روان شناس رشد در کانادا می گوید: اگر ما با تاکید زیادی پیش بینی کنیم که چه کسانی به درجات بالا می رسند، این خطر وجود دارد که در حق بچه های که در این آزمون ها شرکت نکرده اند، کم لطفی گردد. برای بچه های که آزمون داده اند، هیچ فایده ای ندارد که آنها را با استعداد یا بی استعداد بنامیم. در هر صورت، این کار واقعا می تواند انگیزه او را برای یادگیری کاهش دهد.

منبع: Science Alert