وقتی جلیقه یخ فدای خار پاشنه شد! - پزشکی مدرن

با همه این ها هفته اول بازی های المپیک 2020، بعد از قهرمانی غیرمنتظره جواد فروغی در رشته تپانچه بادی 10 متر، تنها یک دستاورد خوب برای کاروان ستارگان ایران زمین داشت و آن کسب اسم یازدهمی نازنین ملایی در رشته قایقرانی رویینگ بود. باید به این نکته اشاره نمود که تیم ملی شمشیربازی سابر هم به لطف درخشش علی پاکدامن در قامت یک مدعی ظاهر شد و اگر بخت با آن ها یار بود، شاید رنگ مدال را در این بازی ها می دیدند.

نازنین دختر

رقابت های قایقرانی رویینگ زنان المپیک در قایق تک نفره سنگین وزن دیروز در حالی به سرانجام رسید که نازنین ملایی یک نتیجه تاریخی از خودش به جا گذاشت. او پیش از حضور در این بازی ها گفته بود که در خوش بینانه ترین حالت برای صعود به فینال C برنامه ریزی نموده است. نازنین، اما آن قدر در این رقابت ها خوب پارو زد که پیروز شد خودش را به فینال B برساند و نفر یازدهم گردد. رتبه یازدهمی ملایی، برترین اسم تاریخ قایقرانی ایران در بازی های المپیک به شمار میرود. پیش از این محسن شادی، قهرمان سابق رویینگ آسیا با حضور در المپیک 2012 لندن، با کسب اسم بیست و دومی و حضور در فینال D، برترین نتیجه را در این بازی ها کسب نموده بود.

صعود حیرت انگیز بانوی برتر رویینگ ایران به فینال B بازی های المپیک 2020 به قدری بازتاب داشت که باعث شگفتی توماس باخ، رئیس کمیته بین المللی المپیک هم هم شد. چراکه این برای نخستین بار بود که به جز چین، یک کشور آسیایی دیگر جواز صعود به فینال رویینگ زنان را در المپیک به دست آورده بود. باخ بعد از اتمام مسابقه نازنین با او ملاقات کرد و یک ساعت مچی را به رسم یادگار و قدردانی به قایقران ایران هدیه کرد. چهره مطرح این روز های قایقرانی ایران، جزء ورزشکاران بورسیه کمیته بین المللی المپیک بود که ماهانه از سوی بالاترین نهاد اجرائی ورزش دنیا، مبلغی را به اسم حقوق دریافت می کرد.

باخ در این باره گفت: خوشحالم که سرمایه گذاری IOC روی ورزشکارانی، چون شما به ثمر نشسته است.

این اظهارنظر رئیس IOC در حالی است که نازنین در حاشیه این بازی ها از بی توجهی مسئولان ورزش ایران نسبت به ورزشکاران المپیکی گلایه نموده بود. نازنین گفته بود: ورزشکاران کشور های دیگر به محض اینکه مسابقه تمام می گردد جلیقه های یخ دارند و مربیانشان سریع آن جلیقه ها را می آورند تا تنشان نمایند و در این گرمای شدید هوا زودتر ریکاوری شوند، اما مربی من مجبور است حوله را در آب سرد خیس کند و آن را به من بدهد.

شوک 700 هزاردلاری به ورزش

دیگر نتیجه تلخ و قابل پیش بینی کاروان ورزش ایران در المپیک توکیو، حذف احسان حدادی از دور رقابت های دوومیدانی بود. رکورددار پرتاب دیسک آسیا در حالی به اسم باسابقه ترین عضو کاروان، چهارمین دوره حضور متوالی اش را در بازی های المپیک تجربه کرد که با پرتابی ضعیف در مرحله مقدماتی حذف شد. حدادی که مدال نقره بازی های المپیک 2012 لندن را در کارنامه دارد دیروز با رکورد 58 متر و 98 سانتی متر، بین 32 نفر به رتبه بیست وششم رسید و از صعود به فینال باز ماند. حدادی در المپیک 2016 ریودوژانیرو هم با عملکردی دور از انتظار به کار خود سرانجام داد. مرد شماره یک پرتاب دیسک ایران این بار هم مثل المپیک قبلی ناکامی اش را با آسیب دیدگی توجیه کرد. او در المپیک 2016 ریودوژانیرو مدعی شد که به خاطر مصدومیت از ناحیه خار پاشنه نتوانسته نتیجه بگیرد. احسان حالا درخصوص چرایی پرتاب های بدش در این المپیک دیسک کمرش را بهانه نموده است.

جالب اینجاست که احسان بعد از کناررفتن از دور بازی های المپیک، مثل همیشه بی پروا مقابل رسانه ها حاضر شد و حرف های جنجالی زد. او در پاسخ به این سؤال که چرا با وجود داشتن آسیب دیدگی شدید در این بازی ها شرکت کردی، گفت: از من خواستند در چهارمین المپیکم شرکت کنم. از طرفی اگر من نمی آمدم و کسی هم جایگزینم نمی شد، حالت خوبی نداشت و من به احترام المپیک آمدم. حالا خیلی هم ناراحت نیستم.

او بعد از ناکامی در المپیک ریو گفته بود: شرمسار کسی نیستم، چون معتقدم هیچ یک از ورزشکاران کاروان مقدار من درد نکشیده است.

حدادی اگرچه با کارنامه درخشان از افتخارات دنیای و آسیایی، تک ستاره تاریخ دوومیدانی ایران بوده، اما جزء یکی دو ورزشکار پرحاشیه ای بوده که همیشه از شرایط گله مند بود و در رسانه ها موج سواری نموده است. این در حالی است که او جزء انگشت شمارترین المپین هایی بوده که همیشه در یک دهه اخیر از سوی مسئولان ورزش کشور مورد توجه قرار گرفته و بیشترین پول را برایش هزینه نموده اند. از حضور در اردو های آمریکا و اروپا گرفته تا استخدام مربیان خارجی طراز اول. او در شرایطی با جسارت تمام می گوید از عملکردش در توکیو ناراحت نیست، که الان برای خیلی ها این سؤال به وجود آمده؛ پس نتیجه 700 هزاردلاری که طی سه سال و نیم گذشته خرجش شده چه می گردد؟ رقم آن قدر سنگین و سرسام آور است که واقعا نمی توان به سادگی از کنار آن عبور کرد.

او یک سال بعد از المپیک ریودوژانیرو تمریناتش را شروع کرد. در این مدت صحبت از این بود که بخش قابل توجهی از بودجه فدراسیون دوومیدانی برای احسان هزینه می گردد. برنامه تمرینی او برای بازی های آسیایی 2018 جاکارتا یک ساله بود و هر ماه 23 هزار دلار به او و مربیانش پرداخت شد.

بعد از جاکارتا برای مسابقات قهرمانی دنیا قطر تمریناتش را شروع کرد. نوسان شدید نرخ دلار، دلیلی شد تا در هزینه هایی که برای او می شد، صرفه جویی گردد. در یک سالی که حدادی تا مسابقات دوحه تمرین کرد، ماهانه 17 هزارو 500 دلار برای او هزینه شد؛ هفت هزار دلار برای مربی آمریکایی اش مک ویلکینز، دو هزار دلار برای ماساژور روسی اش و مابقی برای اردوها، مکمل ها و... حدادی دو ماه بعد از مسابقات دنیای استراحت کرد و بعد از آن برای المپیک تمرینات را استارت زد. در 15 ماه منتهی به المپیک گفته شد همان مبلغ 17 هزارو 500 دلار برای او هزینه شده است. اتفاق جالب تری که نام او را بیش از هر زمان دیگری بر سر زبان ها انداخت روبروه دوباره او با خار پاشنه بود. در صورتی که می توانست این عمل ساده را در ایران انجام بدهد، اما به هر دری زد تا این عمل را در یکی از برترین کلینیک های آلمان انجام دهد که در نهایت به خواسته اش هم رسید.

حدادی بیش از دو ماه درگیر جراحی خار پاشنه اش در آلمان بود و نزدیک به یک ماه به خاطر بیماری کرونا از تمرینات دور بود. جراحی خار پاشنه او نزدیک به 9 هزار دلار هزینه داشت. وقتی هم که داستان خار پاشنه تمام شد یکباره خبر رسید او از ناحیه دیسک کمر با آسیب دیدگی روبرو شده و از اردوی آمریکا به تهران آمد. در سه سال ونیم گذشته برای حدادی حدود 704 هزار دلار هزینه شده است. گفته می گردد همه این هزینه ها از بودجه جاری فدراسیون دوومیدانی پرداخت شده است، هرچند هاشم صیامی، رئیس فعلی فدراسیون می گوید بیشتر هزینه ها را اسپانسر تأمین می نماید. حالا، اما سؤال اینجاست؛ اصلا چه دلیلی داشت حدادی با این همه بلا و مصیبتی که به قول خودش سرش آمد راهی آوردگاه توکیو گردد. مگر نه اینکه همین دو هفته پیش در رقابت های لیگ باشگاهی کشوری 57 مترو 47 سانتی متر پرتاب کرد. چه اصراری بود در این اوضاع بد اقتصادی کمیته ملی المپیک متحمل هزینه اقتصادی رفت وآمد بی حاصل این ورزشکار به توکیو گردد. آیا بهتر نبود مسئولان کمیته ملی المپیک این هزینه را صرف یک جلیقه یخ برای ورزشکاری مثل نازنین ملایی می کردند تا با حوله سرد دمای بدنش را پایین نیاورد؟ یا به جای اعزام حدادی، یک ماساژور بیشتر همراه کاروان به توکیو می فرستادند تا متین بالسینی مجبور نگردد قبل از مسابقه اش از گرفتگی عضله رنج ببرد.

قسمت تلخ ماجرا اینجاست که بالسینی مجبور می گردد برای کاهش درد عضلانی اش به طور پنهانی از وان یخ برزیلی ها استفاده کند. بالسینی نماینده جوان تیم ملی شنای ایران در المپیک توکیو بود و در مرحله مقدماتی توانست رکورد 200 متر شنای پروانه ایران را که متعلق به خودش بود جابه جا کند و رضایت بخش ظاهر گردد. او بعد از مسابقه اش مثل نازنین از مسئولان ورزش ایران ناراحت بود و گفت: روز مسابقه ام که از خواب بیدار شدم پادرد شدیدی داشتم و پای من دچار اسپاسم شدید شده بود. ماساژور که نداشتیم و من به ماساژور کاروان مراجعه کردم. او توانست 10 دقیقه من را ماساژ دهد، چون تعداد زیادی ورزشکار هستیم، اما فقط یک ماساژور وجود دارد. ما 25 ساعت در پرواز بودیم و بدن ها بسیار خسته بود، اما یک ماساژور وجود داشت که به خستگی من یاری کند. شب قبل از مسابقه با رئیس فدراسیون، پنهانی از وان یخ تیم برزیل استفاده کردیم، چون خودمان چنین چیزی نداریم. اینجا که یخ هست و فقط یک تشک بادی نیاز داشتیم و آوردن یک تشک بادی برای یک کشور واقعا سخت است؟ اگر سخت است، می گفتند خودمان می آوردیم. یا برای ملی پوش قایقرانی ما نمی توانستند یک جلیقه یخ تهیه نمایند؟ من با دست خالی آمدم.

یادمان نرفته که حدادی در المپیک 2012 لندن و وقتی 9 سال از حالا جوان تر بود، با پرتاب های استثنایی خود توانست مدال نقره المپیک را برای نخستین بار در رشته دوومیدانی به ارمغان بیاورد و سبد مدالی کاروان ایران در این رویداد عظیم را بهتر و بیشتر کند، اما نکته اینجاست که این دوومیدانی کار باسابقه طی هشت سال گذشته امتحان خود را پس داده و نشان داده که کارش در بین مدعیان دنیا مدت هاست که به سرانجام رسیده است.

پس چه بهتر اینکه مقامات ارشد ورزش کشور تدبیر دیگری برای ورزش مادر بیندیشند و در پی جایگزین های دیگری برای حدادی باشند.