چرا آتش همواره ما را غافلگیر می نماید؟ - پزشکی مدرن

همچنین با تجربه ای که همه کارشناسان حوزه منابع طبیعی و محیط زیست داشتند هشدار داده بودند که ما سال جاری با پدیده آتش سوزی رویشگاه های جنگلی و مرتعی روبه رو خواهیم بود. به خاطر اینکه پوشش های علفی یک ساله سال جاری در بهترین شرایط خودشان خواهند بود و به مجرد گرم شدن هوا و بعد از اینکه پوشش های علفی از مرحله گل دهی و بذردهی عبور می نمایند، خشک می شوند و آن وقت صحنه طبیعت ایران را می توانند به یک انبار باروت تبدیل نمایند که با یک جرقه یا پرتاب یک فیلتر سیگار و وقوع یک رعد و برق مشتعل گردد.

همان طور که ملاحظه کردیم این اتفاق از جنوب زاگرس آغاز شد، جایی که هوا زودتر گرم شد. نخستین آتش سوزی ها در گچساران در جنوب کهگیلویه و بویراحمد و دامنه های کوهستانی بوشهر در بیرمی رخ داد که مناطق بسیار گرمی است. بعد هم آتش سوزی در خوزستان، ایلام و خائیز در مرز بهبهان و دهدشت رخ داد.

ما همچنان با گرم شدن هوا رو به رو خواهیم بود که تمام عرصه های رویشگاه زاگرس در 14استان کشور به همراه رویشگاه ارسباران و هیرکانی در استان های گیلان، مازندران و گلستان را متأسفانه درگیر آتش خواهد نمود. انتظار می رفت با توجه به این پیش بینی ها سال جاری یگان های مجهز از سازمان جنگل ها، منابع طبیعی و آبخیزداری و سازمان محیط زیست مناطق حساس را رصد نموده با ستاد حوادث غیرمترقبه کشور و نیرو های مسلح هماهنگ می شدند تا در کمترین زمان ممکن می توانستند این آتش را کنترل و خاموش نمایند.

اما باز هم طبق معمول غافلگیر شدیم. سال جاری حتی ممکن است رقم عرصه هایی که در اثر آتش سوزی از دست می دهیم، از حدود 45 تا 50 هزار هکتار که هر ساله اتفاق می افتاد هم عبور کند. به طور متوسط حدود 8 هزار هکتار از جنگل های ایران هر سال می سوزد، ولی در سال هایی که با ترسالی روبه رو هستیم این رقم افزایش پیدا می نماید. سال جاری کرونا اجازه نداد مردم در طبیعت حضور بیابند و این مسأله سبب شد تا کیفیت پوشش گیاهی بهتر و متراکم تر از هر سال باشد.

هنوز هم دیر نشده است. تازه در ابتدای فصل موسوم به آتش سوزی هستیم و این فصل تا اواخر آبان ماه ادامه خواهد داشت. باید از ظرفیت تشکل های مردمی استفاده کنیم. تجربه ای که به تازگی در سردشت داشتیم و یگان مردمی حفاظت از جنگل های سردشت را شکل دادیم. دولت باید از این تشکل ها حمایت کند. باید برای مردم داوطلب تجهیزاتی مثل دمنده، آتش کوب، لباس های ضدحریق، کفش ها و دستکش های مناسب تهیه کند و با آموزش، آن ها را تبدیل به حامی جدی جنگل ها کند. نیرو های مسلح در این شرایط باید تصمیم بگیرند که منتظر ارسال پول نباشند و قبل از ارسال اعتبار، اطفای حریق جنگل را در شمول وظایف امنیتی خود بدانند و داوطلبانه به سمت خاموش کردن آن ها بروند. همچنین امیدوارم اجازه بدهند سازمان حفاظت محیط زیست و سازمان جنگل ها یگان های هوایی مختص اطفای حریق خودشان را داشته باشند. ما احتیاج به کانادایر داریم. وسیله هوایی مخصوص که براحتی می تواند در این مواقع به یاری جنگل ها بیاید. باید نگاه های امنیتی را به فعالیت تشکل های مردم نهاد برداریم و اجازه بدهیم مردم با تجهیزاتی که به آن ها داده می گردد به صحنه بیایند و در کنار دولت قرار بگیرند تا ان شاءالله آتش در کسری از ثانیه مهار گردد.